اشعار عاشورای حسینی
شب عاشورا
(1)
چنان اسفند می سوزد به صحرا ریگ ها فردا
چه خواهد شد مگر در سرزمین کربلا فردا
تمام دشت را زینب به خون آغشته می بیند
مگر باران خون می بارد از عرش خدا فردا
برادر! دل گواهی می دهد امشب شب قدر است
اگر امشب شب قدر است، قرآن ها چرا فردا...
همه در جامه احرام دست از خویشتن شستند
شگفتا عید قربان است گویا در منا فردا...
ببین شش ماه ات بی تاب در گهواره می گرید
علی از تشنگی جان می دهد امروز یا فردا
ببوسم کاش دست و پای اکبر را و قاسم را
همانانی که می افتند زیر دست و پا فردا
برادر! وقت جان افشانی عباس نزدیک است
قیامت می شود وقتی بگوید یا اخا فردا
برادر! خوب می خواهم ببینم روی ماهت را
هراسانم که نشناسم تو را بر نیزه ها فردا
به مادر گفته بودم تا قیامت با تو می مانم
تمام هستی من، می روی بی من کجا فردا؟
میلاد عرفان پور
***
(2)
بوی ایثار و شهادت بوی خون می آید عشق از پرده ی اسرار برون می آید
این سوی معرکه آوای جنون می آید آن سوی معرکه پیوسته قشون می آید
این حسین است که سرسلسله ی مستان است
"امشبی را شه دین در حرمش مهمان است"
کربلا آینه در آینه حیران حسین لشگر جن و ملک گوش به فرمان حسین
همه ی کون و مکان دست به دامان حسین زینب آواره ی گیسوی پریشان حسین
آنچه عشاق ندارند سر و سامان است
"امشبی را شه دین در حرمش مهمان است"
ساقی امشب به قدح باده ی غم می ریزد عصر فردا همه ی عرش به هم می ریزد
خون سقای ادب پای علم می ریزد دشمن از جانب هر سو به حرم می ریزد
زینب از ماتم فردای حرم گریان است
"امشبی را شه دین در حرمش مهمان است"
بین دشمن پسر فاطمه بی یاور بود شب مظلومیت عترت پیغمبر بود
کربلا شاهد دل کندن یک خواهر بود بین یک عاشق و معشوق شب آخر بود
شب عاشق کشی و دلبری جانان است
"امشبی را شه دین در حرمش مهمان است"
حضرت فاطمه در کرب و بلا بود امشب دل یاران پر از ایمان به خدا بود امشب
بر لب اهل ولا ذکر و دعا بود امشب ذکر طفلان حرم "وا عطشا" بود امشب
شب پایانی آرامش این طفلان است
"امشبی را شه دین در حرمش مهمان است"
بعد سقا نکند از حرم عزت برود از خیام پسر فاطمه حُرمت برود
نکند دختر زهرا به اسارت برود مَعجر عمه ی سادات به غارت برود
همه ی دشت پر از عطر خوش ایمان است
"امشبی را شه دین در حرمش مهمان است"
حسین علاء الدین
***
وداع
تو سر نداری، من سرِ رفتن ندارم
ماندی به رویِ خاک و عالم کربلا شد
بندِ دلم بودی و هر بندِ تن تو
انگار جایِ گندم ری آسیا شد
بی دردسر سرگرم سر بود و نشست و
آن قدر دست و پا زدی تا اینکه پا شد
یکبار بوسیدم گلویت را چگونه...
...جایِ همان بوسه دوازده ضربه جا شد
زینب زمین خورده ولی تو سنگ خوردی
این زخم ها از ضربه های بی هوا شد
آتش میان خیمه ی عباس افتاد
دستی کنار معجر من بی حیا شد
تو سر نداری دخترت معجر ندارد
یعنی بریدند و کشیدند و جدا شد
محمد امین سبکبار
***
عصر عاشورا
(1)
ای لاله، پیش مرگ چمن می شوی چرا !؟ راضی به حُکم چیده شدن می شوی چرا !؟
این چشم خیس و چادرخاکیِ من که هست... آشفته حالِ غسل و کفن می شوی چرا !؟
یحیی بس است، غصه ی این قوم را نخور! با نیزه ها دهن به دهن می شوی چرا !؟
با این نگاه بی رمق از فرط تشنگی خیره به سمت معجر من می شوی چرا !؟
اینجا که کوچه های غریب مدینه نیست! مظلوم من، شبیه حسن می شوی چرا !؟
وحید قاسمی
***
